Mniej więcej rok przed tym, jak Anne Frank zaczęła pisać w swoim pamiętniku w czerwcu 1942 r., jej ojciec żarliwie pisał do rodziny i przyjaciół w Stanach Zjednoczonych, prosząc o pomoc. Otto Frank miał nadzieję, że ktoś mógłby pomóc jego rodzinie uciec z niebezpiecznej sytuacji w okupowanej przez hitlerowców Holandii. W 2007 roku YIVO Institute for Jewish Research w Nowym Jorku opublikował 65 dokumentów — maszynopisów, odręcznych notatek i telegramu — opisujących ostatecznie nieudane starania Otto Franka o uzyskanie wiz do Stanów Zjednoczonych, a później na Kubę. Do czerwca 1940 roku Departament Stanu USA zaostrzył proces składania wniosków wizowych. Kandydaci musieli wykazać „dobry powód” ubiegania się o przyjęcie, a nie tylko chęć opuszczenia Europy.
Rodzina desperacko szukająca miejsca, do którego mogłaby się udać:
Departament Stanu zaostrzył przepisy w celu zmniejszenia liczby przyznawanych wiz imigracyjnych. Na początku lat czterdziestych pojawiły się obawy o bezpieczeństwo narodowe, strach przed obcokrajowcami i, jak twierdzą niektórzy, antysemityzm.
Chociaż nie był w stanie uzyskać wizy dla swojej rodziny na podróż do Stanów Zjednoczonych, Otto Frank otrzymał wizę kubańską dla siebie w dniu 1 grudnia 1941 r. Dziesięć dni później Niemcy wypowiedziały wojnę Stanom Zjednoczonym, a wiza została anulowana.
Rodzina Franków ukrywała się w 1942 roku. W końcu zostali odkryci i wysłani do obozów koncentracyjnych, gdzie Anne Frank i jej siostra Margot zmarły na tyfus, a ich matka Edith zmarła z głodu.