Οι σπάνιες δερματικές παθήσεις συχνά περιορίζονται σε μεμονωμένα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού. Πολλοί γιατροί, συμπεριλαμβανομένων των δερματολόγων που ειδικεύονται στη θεραπεία του δέρματος, μπορούν να περάσουν ολόκληρη τη σταδιοδρομία τους χωρίς να συναντήσουν ποτέ ούτε ένα παράδειγμα από τους εκατοντάδες τύπους σπάνιων δερματικών παθήσεων που υπάρχουν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι συνήθως εμφανίζονται μόνο σε μια χούφτα ανθρώπων για κάθε εκατομμύριο άτομα στον ανθρώπινο πληθυσμό. Αυτές οι ασθένειες περιλαμβάνουν υπολειπόμενη δυστροφική επιδερμόλυση Bullosa (RDEB), Tinea imbricata ή ringworm Tokelau, που απαντάται μόνο στη φυλή Mindanao των Φιλιππίνων και το σύνδρομο Stevens-Johnson (SJS) που εμφανίζεται ως ανεπιθύμητη αντίδραση στα φάρμακα και εμφανίζεται μόνο σε μια χούφτα ανθρώπων ανά εκατομμύριο. Οι σπάνιες δερματικές διαταραχές μπορεί να έχουν γενετικές, περιβαλλοντικές ή άγνωστες αιτίες και, αν και πολλές δεν έχουν γνωστή θεραπεία, μερικές είναι εύκολα θεραπεύσιμες μόλις εντοπιστούν.
Το Morgellons είναι ένα παράδειγμα μεταξύ των σπάνιων δερματικών παθήσεων μιας που είναι ελάχιστα κατανοητή, αλλά πιστεύεται ότι προκαλείται από κάποιο είδος μόλυνσης. Προκαλεί δερματικές βλάβες καθώς και άλλες δυσμενείς επιπτώσεις, όπως απώλεια μνήμης και πόνο στις αρθρώσεις, και έχει εντοπιστεί σε περίπου 2,000 έως 4,500 άτομα στον πληθυσμό των 307,000,000 των ΗΠΑ από το 2011. Όπως πολλές σπάνιες δερματικές παθήσεις, δεν υπάρχει γνωστή θεραπεία για Morgellons, το οποίο αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά το 2001 από τη Mary Leitao, μητέρα ενός παιδιού δύο ετών που προσβλήθηκε στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ.
Στη φυλή Mindanao της επαρχίας Sarangani των Φιλιππίνων, το Tinea imbricata προκαλείται από μια μυκητιασική μόλυνση του δακτυλίου Tokelau. Παράγει ένα είδος απολέπισης δέρματος που μοιάζει με φολιδωτό αποτύπωμα, το οποίο μπορεί να εξαπλωθεί σε μεγάλα μέρη του σώματος, αλλά ανταποκρίνεται στις συμβατικές θεραπείες όταν εντοπιστεί. Από το έτος 1990, μόνο τρία κρούσματα της νόσου είχαν αναφερθεί παγκοσμίως, με ένα να εκτείνεται μέχρι το έτος 1789. Τουλάχιστον 28 άτομα έχουν ανακαλυφθεί ότι έχουν μολυνθεί από τη νόσο από το έτος 2011, ωστόσο, και όλα τα νέα κρούσματα ήταν εντός της φυλής Μιντανάο.
Το RDEB ήταν ένα παράδειγμα μεταξύ των σπάνιων γενετικών ασθενειών μιας ανίατης πάθησης μέχρι το 2010, όταν 10 παιδιά υποβλήθηκαν σε θεραπεία για αυτό στις ΗΠΑ με βλαστοκύτταρα που ελήφθησαν από μυελό των οστών. Η νόσος του RDEB έχει διαγνωστεί ότι εμφανίζεται σε περίπου 20 νεογέννητα μωρά στις Ηνωμένες Πολιτείες για κάθε 1,000,000 γεννήσεις ζωντανών γεννήσεων και μια διεθνής προσπάθεια γιατρών από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιαπωνία έχει εργαστεί σε θεραπείες και πιθανές θεραπείες για αυτήν από το 2010. Ενώ οκτώ από τα 10 παιδιά ανάρρωσαν, δύο πέθαναν και η ιατρική έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη για τη βελτίωση των μεθόδων θεραπείας. Όπως πολλές σπάνιες δερματικές παθήσεις, το RDEB είναι γνωστό ότι επηρεάζει κυρίως τα παιδιά, επειδή τα αποτελέσματά του μπορεί να είναι τόσο σοβαρά που συνήθως οδηγούν σε πρόωρο θάνατο. Η ασθένεια κάνει το δέρμα πολύ ευαίσθητο στην τριβή, προκαλώντας τη δημιουργία φουσκάλων και το ξύσιμο, και αυτό το φαινόμενο εμφανίζεται επίσης σε εσωτερικές επιφάνειες του δέρματος, όπως στο στόμα και στον οισοφάγο, που μπορεί να οδηγήσει σε έντονο πόνο για τέτοιες βασικές δραστηριότητες όπως το φαγητό.