Η οικονομική καταστολή είναι οποιαδήποτε κυβερνητική πολιτική που εμποδίζει τις επενδυτικές ευκαιρίες των πολιτών της βελτιώνοντας παράλληλα τη συνολική περιουσία της ίδιας της κυβέρνησης. Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει κάθε φορά που οι κυβερνήσεις πέφτουν σε σημαντικό χρέος και χρειάζονται χρηματοδότηση για να απελευθερωθούν. Η θεωρία αναφέρει ότι οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τακτικές όπως τα επιτόκια, τα κρατικά ομόλογα και το τραπεζικό σύστημα για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά ως ένα σύστημα έμμεσης φορολογίας στους πολίτες αυτών των χωρών. Όσοι πιστεύουν ότι η θεωρία της οικονομικής καταστολής είναι, στην καλύτερη περίπτωση, κυνική και στη χειρότερη, προδοτική, υποστηρίζουν ότι είναι απλώς μια αντίδραση κατά της απαραίτητης κυβερνητικής αλληλεπίδρασης με τον οικονομικό μηχανισμό.
Υπάρχουν πολύ λίγοι πολιτισμοί στην ιστορία που υπήρξαν χωρίς κάποιο είδος παρέμβασης εκ μέρους των διοικητικών οργάνων στο νομισματικό τους σύστημα. Τα περισσότερα από αυτά τα διοικητικά όργανα υποστήριξαν ότι μια τέτοια παρέμβαση είναι απαραίτητη για τη βελτίωση της κοινωνίας γενικότερα, αλλά η ευκαιρία για διαφθορά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι προφανής. Στον σύγχρονο κόσμο, μια τέτοια απόλυτη κυβερνητική διαφθορά θα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί. Ωστόσο, ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι υπάρχει μια πιο λεπτή μορφή κυβερνητικής κακής συμπεριφοράς με τη μορφή οικονομικής καταστολής.
Ενώ είναι δύσκολο να καθοριστεί, η οικονομική καταστολή συμβαίνει ουσιαστικά κάθε φορά που μια κυβέρνηση θέτει τις δικές της οικονομικές ανησυχίες μπροστά από τις ανησυχίες των πολιτών της. Αυτό μπορεί να γίνει με τρόπους που είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι μέθοδοι για την επίτευξη ενός τέτοιου αποτελέσματος θα μπορούσαν ακόμη και να είναι απολύτως νόμιμες, ακόμη και αν το πνεύμα της δράσης της εν λόγω κυβέρνησης θα μπορούσε να εκληφθεί ως δόλο.
Ένας συγκεκριμένος τρόπος για να επιτευχθεί η οικονομική καταστολή είναι μέσω της χειραγώγησης των επιτοκίων. Εάν τα επιτόκια διατηρούνται σε χαμηλό επίπεδο ενώ ο πληθωρισμός αυξάνεται, αυτό σημαίνει ότι η πραγματική αξία του επιτοκίου είναι αρνητική. Κρατώντας τις επιλογές αποταμίευσης περιορισμένες μόνο στις τράπεζες που προσφέρουν αυτά τα επιτόκια, η κυβέρνηση μπορεί να περιορίσει τις προοπτικές των πολιτών. Επιπλέον, μια κυβέρνηση μπορεί να πείσει τις τράπεζες να διοχετεύσουν τα χρήματά τους σε κρατικούς τίτλους, μειώνοντας έτσι το χρέος της κυβέρνησης στη διαδικασία.
Είναι δύσκολο να χαράξουμε το όριο μεταξύ του πού τελειώνει η απλή οικονομική τόνωση και ξεκινά η οικονομική καταστολή. Πολλοί που πιστεύουν σε αυτήν τη θεωρία επισημαίνουν περιόδους κατά τις οποίες εφαρμόστηκε από κυβερνήσεις στις ανεπτυγμένες χώρες που προέρχονταν από ακριβούς πολέμους που τους έβαλαν σε μεγάλο χρέος. Από την άλλη πλευρά, αυτές οι κυβερνήσεις συχνά αναγκάζονταν να λάβουν δραστικές ενέργειες για να ενισχύσουν τις οικονομίες των αντίστοιχων χωρών τους.
SmartAsset.