Το Gmelina arborea είναι η επιστημονική ονομασία ενός φυλλοβόλου δέντρου που είναι επίσης κοινώς γνωστό ως ξύλο οξιάς ή λευκό τικ. Είναι εγγενές στην Ινδία και σε μέρη της Νοτιοανατολικής Ασίας και το πυκνό, χοντρό ξύλο του χρησιμοποιείται για την κατασκευή επίπλων, σκαφών και μουσικών οργάνων. Είναι επίσης δημοφιλές ως καυσόξυλο εν μέρει λόγω του πόσο αργό καίγεται. Ίσως η πιο γνωστή χρήση αυτού του δέντρου, ωστόσο, είναι ως εναλλακτική ιατρική. Τα φύλλα, ο φλοιός και οι ρίζες του χρησιμοποιούνται συχνά σε τονωτικά και βάμματα για τη θεραπεία μιας μεγάλης ποικιλίας παθήσεων και ο καρπός περιέχει πολύ υψηλές συγκεντρώσεις χρήσιμων αντιοξειδωτικών. Αυτό το φυτό έχει μεγάλη σημασία για την παραδοσιακή ινδική αγιουρβεδική ιατρική και είναι σεβαστό από πολλούς επαγγελματίες υγείας της Ανατολής ως ένα ευρύ φάρμακο για μέτριο πόνο και φλεγμονή.
Βασικά φυτά
Αυτό το δέντρο κατατάσσεται στην οικογένεια των φυτών Verbenaceae και διαθέτει ανοιχτό γκρι φλοιό και κοκκινωπά άνθη που δίνουν τη θέση τους σε γλυκόπικρα φρούτα. Αναπτύσσεται σε όλη τη νοτιοανατολική λωρίδα της ασιατικής ηπείρου, αν και τείνει να είναι πιο εμφανής σε κοιλάδες και λόφους. Οι ρηχές ρίζες του χρειάζονται συνεχή υγρασία, αλλά συνήθως δεν αντέχει το νερό της λίμνης ή το υπερβολικά υγρό έδαφος. Στις περισσότερες περιπτώσεις το δέντρο αναπτύσσεται πολύ γρήγορα, με τους βλαστούς να μεταμορφώνονται σε μικρά δέντρα μέσα σε λίγους μήνες και τους χοντρούς, φαρδιούς κορμούς να εμφανίζονται μετά από περίπου ένα χρόνο. Κοινότητες πλούσιες σε αυτά τα δέντρα χρησιμοποιούν παραδοσιακά σχεδόν όλα τα μέρη, από τις ρίζες μέχρι τα φύλλα. Η εύκολη καλλιέργεια και η χρήση των δέντρων στην ανάπτυξη στη φυσικοπαθητική ιατρική οδήγησε επίσης στην ίδρυση αρκετών εμπορικών αγροκτημάτων Gmelina arborea σε θερμότερα κλίματα σε όλο τον κόσμο.
Φαρμακευτικές ιδιότητες των φύλλων και των ριζών
Τα φύλλα Gmelina arborea εφαρμόζονται συχνά εξωτερικά, συνήθως αλεσμένα σε πάστα. Αυτή η πάστα μπορεί να εφαρμοστεί στο μέτωπο για να θεραπεύσει τους πονοκεφάλους ή να πιεστεί στο δέρμα όπου ένα άτομο αισθάνεται πόνο. Τα έλαια που εξάγονται από τα φύλλα και τους βλαστούς μπορούν επίσης να εφαρμοστούν στο σώμα ως λάδι μασάζ για την ανακούφιση από πυρετούς. Ένα άλλο πρόβλημα που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουν τα φύλλα είναι η φλεγμονή της ουροδόχου κύστης ή του ουροποιητικού συστήματος. Ο χυμός που πιέζεται από τα φύλλα συνήθως αναμιγνύεται με γάλα και ζάχαρη και καταναλώνεται για να βοηθήσει στη θεραπεία αυτής της πάθησης.
Οι ρίζες συχνά παρασκευάζονται σε τσάι ή αλέθονται και καταπίνονται για να παράγουν ένα ήπιο καθαρτικό αποτέλεσμα. Οι ρίζες πιστεύεται επίσης ότι θεραπεύουν τον μετεωρισμό και αυξάνουν την όρεξη. Επιπλέον, οι ρίζες αναφέρονται ως ανακουφιστικό από τις ανωμαλίες της εμμήνου ρύσεως και μερικές φορές χρησιμοποιούνται επίσης ως μέσο αύξησης της προσφοράς γάλακτος σε μητέρες που θηλάζουν. Τόσο τα φύλλα όσο και οι ρίζες είναι γλυκές στη γεύση και στυπτικές, και μπορούν να προκαλέσουν ξηρότητα ή αίσθημα σκλήρυνσης στο στόμα όταν καταναλωθούν.
Χρήσεις για τα φρούτα
Τα φρούτα, ακόμη και όταν είναι πλήρως ώριμα, είναι συνήθως πολύ πικρά για να καταναλωθούν από μόνα τους, αν και είναι γεμάτα θρεπτικά συστατικά. Έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε τρυγικό οξύ, για παράδειγμα, το οποίο είναι ένα αντιοξειδωτικό που βρίσκεται συνήθως στο κρασί, και επίσης περιέχουν υψηλά επίπεδα λουτεολίνης. Η λουτεολίνη είναι ένα άλλο αντιοξειδωτικό που ταξινομείται ως φλαβονοειδές, το οποίο είναι μια ομάδα φυτικών μορίων που δίνουν χρώμα στα φυτά. Τα φλαβονοειδή με αντιοξειδωτικές ιδιότητες προστατεύουν τα κύτταρα από τις καταστροφικές επιδράσεις των αντιδραστικών μορίων οξυγόνου, κοινώς γνωστές ως ελεύθερες ρίζες. Συνήθως, τα φλαβονοειδή αυξάνουν την αποτελεσματικότητα άλλων αντιοξειδωτικών, όπως η βιταμίνη C, και μπορούν επίσης να μειώσουν τη φλεγμονή αλληλεπιδρώντας με τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα φρούτα συχνά χυμοποιούνται ή συμπιέζονται σε εκχυλίσματα που μπορούν να αναμειχθούν με άλλα τρόφιμα ή ποτά για ευκολότερη κατανάλωση.
Ρόλος στις πρακτικές της Αγιουρβέδα
Η Αγιουρβέδα είναι μια αρχαία ινδική ιατρική τέχνη που εστιάζει στην ευεξία γενικότερα, και οι επαγγελματίες χρησιμοποιούν εδώ και καιρό μέρη του φυτού Gmelina arborea ως φυσικές θεραπείες. Πολλοί άνθρωποι θεωρούν την Αγιουρβέδα ως μια μορφή ολιστικής ιατρικής, αλλά οι περισσότεροι μελετητές σπεύδουν να επισημάνουν ότι οι πρακτικές της Αγιουρβέδα συνήθως αφορούν πολύ περισσότερο την προληπτική υγεία και τη γενική ευημερία παρά για τη θεραπεία συγκεκριμένων παθήσεων. Οι οπαδοί συνήθως συμπληρώνουν τη δίαιτά τους με μια σειρά από βότανα και φυσικές ουσίες ως τρόπο να βρουν καλύτερη ισορροπία και να αποτρέψουν τον πόνο και την ασθένεια πριν εμφανιστούν, και συμμετέχουν τακτικά τόσο στην ασθένεια όσο και στην υγεία.
Τούτου λεχθέντος, οι επαγγελματίες χρησιμοποιούν αυτή και άλλες ενώσεις για τη θεραπεία συγκεκριμένων προβλημάτων. Για τη φυματίωση, για παράδειγμα, τα φρούτα καταναλώνονται συχνά χύμα για να επιταχυνθεί η επούλωση του ουλώδους ιστού στους πνεύμονες, ενώ ο βήχας αντιμετωπίζεται με τις ρίζες. Οι ρίζες συνήθως αλέθονται σε σκόνη και καταναλώνονται με το φαγητό. Τα αρχαία κείμενα της Αγιουρβέδα αποδίδουν επίσης στους καρπούς τη δύναμη να θεραπεύουν μια σειρά από ασθένειες όπως η υπερβολική δίψα, η σεξουαλική δυσλειτουργία και οι καρδιακές παθήσεις.
Κίνδυνοι και Πιθανές Παρενέργειες
Είναι συχνά δελεαστικό για τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι μια θεραπεία ή θεραπεία είναι ασφαλής απλώς και μόνο επειδή προέρχεται από τη φύση. Ενώ τα φυσικά σωματίδια στερούνται πολλής τεχνητότητας και χειραγώγησης των θεραπειών που γεννιούνται στα εργαστήρια, εξακολουθούν να εγκυμονούν κινδύνους και μπορεί να μην είναι κατάλληλα για όλους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για όσους λαμβάνουν άλλα φάρμακα που μπορεί να αλληλεπιδράσουν αρνητικά με τις ενώσεις που υπάρχουν στα φύλλα, τις ρίζες ή τους καρπούς. Οι επαγγελματίες του ιατρικού τομέα συνήθως αποθαρρύνουν επίσης άτομα που έχουν διαγνωστεί με σοβαρές παθήσεις να βασίζονται εξ ολοκλήρου σε φυσικά φάρμακα χωρίς την προσεκτική επίβλεψη γιατρού ή άλλου ειδικού σε ασθένειες, καθώς το χρονοδιάγραμμα για την επούλωση με φυσικές μεθόδους είναι συχνά πολύ πιο αργό και οι συνθήκες μπορεί να επιδεινωθούν πιο γρήγορα από ό,τι μπορούν να γίνουν καλύτερα.