Znak diakrytyczny to znak, zwykle znajdujący się powyżej, poniżej, wewnątrz lub obok litery lub znaku, aby odróżnić go od otaczających znaków. Jego cel różni się w zależności od języka. Najczęstsze zastosowania znaku diakrytycznego lub diakrytycznego to oznaczenie akcentu, określenie wartości fonetycznej, zdefiniowanie dźwięku spoza normalnego alfabetu lub odróżnienie całego wyrazu od innego o tej samej pisowni. Istnieje wiele rodzajów znaków diakrytycznych, ale najczęściej spotykane są znaki akcentu ostrego i grawera oraz makron.
Akcent ostry — pokazany jako ´ — jest często używany w językach łacińskich. Zaznacza akcentowaną samogłoskę w słowach, a także służy do rozróżniania homofonów w językach takich jak hiszpański.
Poważne akcenty — przedstawione jako ` — zazwyczaj w wielu słowach oznaczają drugorzędne akcenty. W niektórych przypadkach, głównie w języku angielskim, akcentuje się samogłoskę tam, gdzie zwykle nie jest wymawiana. Jest powszechnie używany w języku włoskim i katalońskim, aby pokazać stres pierwotny.
Macrony — lub ¯ — zwykle pokazują długie samogłoski. W przeciwieństwie do większości znaków diakrytycznych, makrony mogą pojawiać się powyżej lub poniżej litery. Popularność makronów ciągle się zmienia i dziś w wielu językach używa się ich przede wszystkim w słownikach.
Istnieje kilka innych przypadków użycia znaków diakrytycznych. Znak diakrytyczny może całkowicie zmienić brzmienie litery, na przykład jak tylda zmienia „n”, aby włączyć również dźwięk „y” w piña. Apostrofy są czasami akceptowane jako znaki diakrytyczne, zwłaszcza gdy oznaczają brakującą literę, na przykład w słowie „nie są”. Znaki diaerezy są używane w niektórych nazwach, takich jak „Chloë”, oraz w wielu słowach z podwójnymi samogłoskami, aby podkreślić oddzielną wymowę samogłosek.
Znaki diakrytyczne można znaleźć w prawie każdym języku na całym świecie, niektóre włączają je do alfabetu, podczas gdy inne, takie jak angielski, używają ich tylko podczas asymilacji słów z innych języków lub do celów poetyckich. W hebrajskim niquud i arabskim harakacie znak diakrytyczny jest używany do wskazania dźwięków, których nie ma w dostępnym alfabecie, podczas gdy arabski sukūn używa go do wskazania braku samogłosek. Niektóre języki, takie jak języki farerskie i islandzkie, regularnie używają znaków diakrytycznych i są one włączone do alfabetu. Język grecki używa znaków diakrytycznych, aby wskazać, kiedy litera jest używana jako cyfra.