Η μοναξιά μπορεί να μην θεωρείται ασθένεια, αλλά με όλα τα συνακόλουθα συμπτώματα, ίσως θα έπρεπε να είναι. Και όπως πολλές ισχυρές και ανεξέλεγκτες ασθένειες, η μοναξιά εξαπλώνεται σε διαστάσεις επιδημίας. Μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 40 τοις εκατό των Αμερικανών περιγράφουν τον εαυτό τους ως μοναχικό. Πριν από περίπου 40 χρόνια, το ποσοστό ήταν το μισό. Το αίσθημα απομόνωσης συνδέεται με μια σειρά από σωματικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά ζητήματα, από εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα και υψηλότερα επίπεδα στρες έως υψηλότερο κίνδυνο εγκεφαλικού και καρδιακών παθήσεων. Μια ανάλυση 3.4 εκατομμυρίων Αμερικανών διαπίστωσε ότι τα απομονωμένα άτομα – ειδικά αυτά στη μέση ηλικία – είναι πιο πιθανό να πεθάνουν μέσα στα επόμενα επτά χρόνια από ότι τα άτομα που δεν είναι απομονωμένα. Και ενώ το πρόβλημα είναι σαφώς σοβαρό, η αντιμετώπισή του είναι εξίσου προβληματική. Πολλοί παράγοντες μπορούν να συμβάλουν στο να απομονωθεί κάποιος, επομένως δεν υπάρχει μια μοναδική θεραπεία. Ο Δρ John Cacioppo, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, εργάζεται πάνω σε τρόπους για την καταπολέμηση του προβλήματος. Πιστεύει ότι ένα μεγάλο πρώτο βήμα είναι να κάνεις τους ανθρώπους να επανεξετάσουν τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν με τους άλλους. Από εκεί, η δημιουργία περισσότερης δομής μπορεί να είναι μεγάλη βοήθεια. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τη δημιουργία νέων δεσμών με άλλους μέσω της εκμάθησης νέων δεξιοτήτων ή της ανταλλαγής μιας εμπειρίας.
Ο αγώνας της μοναξιάς:
Το να έχεις μια ουσιαστική σχέση θεωρείται καλύτερη θεραπεία για τη μοναξιά από το να έχεις πολλές πιο επιφανειακές φιλίες.
Οι ελεύθεροι δεν είναι οι μόνοι μόνοι. Υπολογίζεται ότι το 60 τοις εκατό των παντρεμένων αισθάνονται μοναξιά.
Μελέτες έχουν δείξει ότι η χρόνια μοναξιά μεταφράζεται σε 14 τοις εκατό αύξηση της πιθανότητας να πεθάνει κάποιος νέος.