Przyimek jest gramatycznie wymaganą pochodną słowa, głównie rzeczowników i zaimków, gdy jest częścią frazy przyimkowej. Przyimek to słowo odnoszące się do jednego rzeczownika do innych słów, na przykład według kierunku, lokalizacji lub pozycji. Z wyjątkiem zaimków, które w wielu językach zmieniają formę na podstawie gramatyki, jest to rzadkie. Języki słowiańskie, takie jak rosyjski i czeski, a także hiszpański i portugalski są przykładami języków, w których używa się przyimków.
Przykłady przyimków obejmują słowa powyżej, poprzez i w. Przyimek jest zawsze połączony z dopełnieniem rzeczownika. Poniżej znajduje się zdanie z przyimkową frazą: „Wysłał do niej wiadomość”. Podczas gdy słowo „ona” jest subiektywnym przypadkiem dla pojedynczej kobiety, używana jest inna forma zaimka – ona – ponieważ jest przedmiotem przyimka „do”. Chociaż istnieje pewna różnica zdań co do definicji, przypadek przyimkowy jest również czasami nazywany miejscownikiem.
Teoretycy lingwistyki i inni badacze języka zakładają, że ta zmiana zaimków przyimkowych, wspólna dla wielu języków, ma na celu uściślenie relacji między ludźmi. Niektóre języki, w których nie ma przyimków, mogą całkowicie polegać na umieszczaniu rzeczowników w celu ustalenia ich relacji. W powyższym zdaniu szyk wyrazów „on-wiadomość-ona” może być wystarczająco zrozumiały bez odwoływania się do zupełnie innego przypadku słów. W pisanym języku portugalskim niektóre zaimki nie zmieniają się, ale są nowymi słowami uzyskanymi przez połączenie i skrócenie zaimka z przyimkiem.
Języki rosyjski i polski stosują ścisły przypadek przyimkowy dla kilku wybranych przyimków, a mianowicie odpowiedników angielskich słów on, in, near i about. Każdy rzeczownik występujący po tych słowach jako dopełnieniu przyimka musi zostać zmieniony z dołączeniem ich odpowiednio poprawnego przyrostka. Przymiotniki opisujące ten rzeczownik również muszą zostać zmienione, aby odzwierciedlić ten przypadek gramatyczny.
Z wyjątkiem zaimków, angielski nie używa różnych słów, aby odróżnić, czy rzeczownik jest subiektywny czy obiektywny. Inne języki, takie jak niemiecki i łacina, nieznacznie zmieniają formę rzeczowników. Bardzo niewiele języków idzie dalej z przypadkami przyimków, aby oddzielić rzeczowniki używane jako dopełnienia bliższe, dopełnienia pośrednie lub dopełnienia przyimka. Niektóre języki mogą nie mieć oddzielnego przypadku, ale mogą wymagać dodatkowych reguł gramatycznych. Hiszpański, na przykład, wymaga drugiego przyimka — odpowiednika „z” — gdy rzeczownik dopełniający jest słowem reprezentującym człowieka.