Ο όρος «ποντίφικο», όπως πολλές άλλες λέξεις, σημαίνει διαφορετικά πράγματα ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο χρησιμοποιείται. Το Pontificate μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ουσιαστικό για να αναφέρεται σε διάφορες πτυχές των αρχικών καθηκόντων ή στο αξίωμα ενός ποντίφικα, όπως ένας πάπας ή ένας επίσκοπος. Όταν χρησιμοποιείται ως ρήμα, ωστόσο, συνήθως αναφέρεται στον λόγο ή τη ρητορική μιας θρησκευτικής μορφής, συνήθως σχετικά με δογματικά ή θρησκευτικά θέματα. Μπορεί επίσης να έχει αρνητική χροιά, ωστόσο, όταν χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ομιλία μιας μη θρησκευτικής φιγούρας, στην οποία χαρακτηρίζει συνήθως ένα άτομο ως πομπώδες.
Χρήση ως ουσιαστικό
Όταν κάποιος αναφέρεται στον «παπικό», συνήθως υποδεικνύει το αξίωμα μιας θρησκευτικής φιγούρας όπως ο Καθολικός Πάπας. Γενικά, περιγράφει τη διοίκηση ενός τέτοιου γραφείου. Σε αυτήν την περίπτωση, συνήθως προφέρεται ελαφρώς διαφορετικά από ό,τι όταν είναι ρήμα, με την έμφαση να δίνεται στο “-tif-” στη μέση και το “-cate” στο τέλος να προφέρεται σαν “kit”.
Χρήση ως ρήμα με θετική σημασία
Το να παπεύεις σημαίνει επίσης να μιλάς με δογματικούς ή άκαμπτους όρους. Είναι ένα απαρέμφατο ρήμα ή ένα ρήμα που δεν παίρνει αντικείμενο και προφέρεται με έμφαση στο «πον-» στην αρχή και στο «-cate» στο τέλος που προφέρεται σαν «kate». Πολλοί άνθρωποι θεωρούν αυτή τη μέθοδο ομιλίας ως θρησκευτικό χαρακτηριστικό, αφού πολλές θρησκείες είναι εγγενώς δογματικές. Οι ιερείς, οι ραβίνοι, οι ιμάμηδες και τα άλλα μέλη του κλήρου είναι επιρρεπείς στο ποντίφικα, και υπό αυτή την έννοια δεν είναι αρνητικό χαρακτηριστικό.
Χρήση ως αρνητικό ρήμα
Μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν συνήθως αυτόν τον όρο για να περιγράψουν μια μορφή λόγου που προστατεύει. Κάποιος που μιλάει με τρόπο που είναι πομπώδης, υπεροπτικός ή συγκαταβατικός μπορεί να θεωρηθεί ως αρχιερατικό. Οι άνθρωποι συχνά χρησιμοποιούν αυτή την προσέγγιση στην ομιλία ή τη διδασκαλία για να υποτιμήσουν εκείνους που έχουν διαφορετική γνώμη, για να τους κάνουν να αισθάνονται κατώτεροι επειδή δεν συμφωνούν με τη «φωτισμένη» οπτική του ατόμου που μιλά.
Δεν είναι ασυνήθιστο να ακούμε υπερβολική ρητορική από πολιτικούς που είναι γνωστό ότι ηγούνται κατά τη διάρκεια των προεκλογικών ομιλιών. Για παράδειγμα, ο φιλελευθερισμός και ο συντηρητισμός είναι αντικρουόμενες ιδεολογίες και και οι δύο παρατάξεις είναι επιθετικές στις προσπάθειές τους να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Η βάση ψηφοφορίας και των δύο φιλοσοφιών επικροτεί συχνά την ιεραρχία των ηγετών τους, ενώ η άλλη πλευρά τείνει να ερμηνεύει τις παρατηρήσεις ως συγκαταβατικές και κλειστόμυαλες.
Επιπτώσεις μιας τέτοιας ομιλίας
Αυτή η θρασύδειλη προσέγγιση στη δημόσια ομιλία μπορεί να μην φαίνεται πολύ αποτελεσματική, αλλά συχνά συγκεντρώνει την υποστηρικτική βάση και επηρεάζει επίσης ορισμένους ψηφοφόρους που ήταν προηγουμένως αναποφάσιστοι. Το να μιλάς με πάθος μπορεί συχνά να δώσει την εντύπωση ότι μιλάς από καρδιάς, είτε αυτό είναι αλήθεια είτε όχι. Ο αγωνιστής που επιλέγει να γίνει ποντίφικας μπορεί να ταλαντώσει μερικές ψήφους, αλλά είναι απίθανο να επηρεάσει οποιονδήποτε έχει μια εντελώς αντίθετη πολιτική άποψη. Στην πραγματικότητα, μια πομπώδης απαγγελία αντίθετων πολιτικών ιδεωδών συχνά αποθαρρύνει πολλούς ακροατές.