Η Utility Fog είναι μια ιδέα που συνέλαβε ο νανοτεχνολόγος Dr. J. Storrs Hall στην αναζήτησή του για αντικατάσταση της ζώνης ασφαλείας. Αντί για ζώνη, οραματίστηκε ένα σύννεφο από μικροσκοπικές μηχανές με αλληλοσυνδεόμενους βραχίονες που τον ασφαλίζουν σε περίπτωση σύγκρουσης. Φυσικά, αυτή η ιδέα μπορεί να επεκταθεί ριζικά – εάν είχαμε ένα σμήνος επαναπρογραμματιζόμενων αερομεταφερόμενων ρομπότ, θα μπορούσαμε να τα κατευθύνουμε να προσομοιώσουν ένα ευρύ φάσμα αντικειμένων και να εκτελέσουν ένα ευρύ φάσμα λειτουργιών. Εξ ου και το όνομα utility fog.
Από τη σύλληψή της, η ομίχλη χρησιμότητας έχει αποτελέσει αντικείμενο δεκάδων τεχνικών εγγράφων. Τα περισσότερα σχέδια υποθέτουν «ομίχλη» διαμέτρου περίπου 100 μικρομέτρων, με τους βραχίονες που εκτείνονται προς κάθε κατεύθυνση. Η κατασκευή αυτών των ομίχλης πιθανότατα θα απαιτούσε μοριακή κατασκευή, δηλαδή μια μορφή κατασκευής ικανή να σχεδιάσει προϊόντα με ατομική ακρίβεια, αν και μια ομίχλη χρησιμότητας που κατασκευάζεται χρησιμοποιώντας προηγμένες τεχνικές μικροτεχνολογίας μπορεί επίσης να φανταστεί κανείς.
Στη «λειτουργία αδράνειας», τα ομίχλη θα επιπλέουν στον αέρα χωρίς να συνδέουν τα χέρια τους. Η πυκνότητά τους θα ήταν αρκετά χαμηλή ώστε να αποφευχθεί η μείωση της ορατότητας ή η παρεμπόδιση της ανθρώπινης κίνησης με οποιονδήποτε τρόπο. Οι ομίχλες θα ήταν εντελώς μη ανιχνεύσιμες έως ότου συμπυκνωθούν σε «ενεργή λειτουργία».
Επειδή οι ομίχλες είναι πιθανό να είναι κατασκευασμένες από ομοιοπολικά συνδεδεμένο άνθρακα ή διαμάντι, θα μπορούσαν να είναι πολύ ισχυρές, ικανές να εμφανίζονται ως ανθεκτικά αντικείμενα όπως τα έπιπλα. Θα μπορούσαν στη συνέχεια να διασκορπιστούν εάν δεν χρειάζονταν πλέον. Τελικά, ολόκληρες πόλεις μπορεί να φτιαχτούν από ομίχλη. Σε μια τέτοια πόλη, οι επίμονες κατασκευές μπορεί να ανήκουν στο παρελθόν, με τα κτίρια να μεταμορφώνονται για να συμμορφώνονται με τις άμεσες ανάγκες των κατοίκων.
Ένα ανθρώπινο ον που αιωρείται στον αέρα από την ομίχλη κοινής ωφέλειας θα μπορούσε να πετάξει χωρίς άλλο αεροδιαστημικό εξοπλισμό, δίνοντας την ψευδαίσθηση της ανεξάρτητης ανθρώπινης πτήσης. Ένας μεγάλος τοίχος ομίχλης θα μπορούσε να προσομοιώσει ένα ευρύ φάσμα υποβάθρων αλλάζοντας ανάλογα το χρώμα της επιφάνειας ή τις οπτικές ιδιότητες. Αν και η ομίχλη χρησιμότητας ακούγεται σαν μια φανταστική τεχνολογία του απώτερου μέλλοντος, θα μπορούσε πραγματικά να είναι εφικτή τις επόμενες δύο δεκαετίες, αλλά πιθανότατα θα απαιτούσε τη μοριακή κατασκευή ως προαπαιτούμενο.