Παρόλο που κάποιοι προσυπογράφουν τις δημιουργιστικές πεποιθήσεις, είναι αρκετά κοινή επιστημονική πεποίθηση ότι ο Homo sapiens εξελίχθηκε από παλαιότερες ομονοειδείς που είχαν άφθονα μαλλιά στο σώμα, όχι μόνο στις μασχάλες και τις ηβικές περιοχές, αλλά σε κάθε εκατοστό του δέρματος. Για πολλές χιλιετίες, όλο και λιγότερα μαλλιά φαίνεται να είναι η διαδρομή που έχει ακολουθήσει η φυσική επιλογή, αν και μερικοί πιστεύουν ότι τα μαλλιά που παραμένουν εξυπηρετούν κάποιους σκοπούς. Τα μαλλιά της μασχάλης, πιστεύεται, όχι μόνο τρέφουν μια θερμαινόμενη, μούχλα φωλιά φερομονών που προσελκύουν τον σύντροφο, αλλά προσφέρουν επίσης προστασία από τριβή. Ωστόσο, οι γυναίκες που ξυρίζουν τακτικά τις μασχάλες τους και άλλες περιοχές το 2011, δεν φαίνεται να ενοχλούν την απουσία της.
Αν και θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί εικασία, ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα μαλλιά της μασχάλης συνέχισαν να αποτελούν μέρος του ανθρώπινου πακέτου κυρίως λόγω των φερομονών. Οι απόκρινοι αδένες των μασχάλων είναι ένας σημαντικός παραγωγός αυτών των εκκρίσεων, τις οποίες εκπέμπουν πολλά ζώα και άνθρωποι για να προσελκύσουν συντρόφους. Η παρουσία περισσότερων μαλλιών έχει ως αποτέλεσμα ένα πιο πλούσιο σε πρωτεΐνες περιβάλλον για χημική επικοινωνία μέσω φερομονών. Στην πραγματικότητα είναι τα βακτήρια των τριχών της μασχάλης που διασπούν τον ιδρώτα σε κάτι βρώμα, αφού οι φερομόνες θεωρούνται άοσμες.
Αρκετοί κατασκευαστές αρωμάτων και κολώνιας ισχυρίζονται ότι συμπεριλαμβάνουν ανθρώπινες φερομόνες στις συνταγές τους για να δώσουν μια επιπλέον έλξη. Ορισμένοι επιστήμονες αμφισβητούν εάν είναι δυνατόν να αποστάξουν αυτές τις άοσμες ορμόνες, δηλώνοντας ότι πολλά από αυτά τα παρασκευάσματα περιέχουν συνθετικές εκδοχές των φυσικών ορμονών του σώματος. Ανεξάρτητα από τη συζήτηση για την έλξη μυρωδιάς, μερικοί εικάζουν ότι τα πλούσια σε λάδι μαλλιά στη μασχάλη είναι χρήσιμα για τη μείωση της ποσότητας τριβής που δημιουργείται μεταξύ του άνω βραχίονα και του κορμού κατά τη διάρκεια της κίνησης. Άλλοι, ωστόσο, επιμένουν ότι οι τρίχες των μαλλιών προσθέτουν στην τριβή και δεν παρέχουν καθόλου λίπανση.
Οι ερευνητές άρχισαν να υποπτεύονται και να ερευνούν την ύπαρξη ορμονικών φερομονών πριν από περισσότερα από 100 χρόνια. Μόνο το 1959, όμως, ονομάστηκε ως τέτοιο, από δύο επιστήμονες, τον Ελβετό εντομολόγο Μάρτιν Λούσερ και τον Γερμανό χημικό Πίτερ Κάρλσον. Η λέξη «φερομόνη» σημαίνει στα ελληνικά «φορέας του ενθουσιασμού». Η ανακάλυψη, ωστόσο, έγινε με τερμίτες αντί για ανθρώπους και τα μαλλιά της μασχάλης τους.
Σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών, η έρευνα σχετικά με τις φερομόνες επικεντρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στην έλξη εντόμων, κυρίως στον τομέα της διαχείρισης επιβλαβών οργανισμών και όχι στο περιεχόμενο φερομόνης στα μαλλιά της ανθρώπινης μασχάλης. Το 1980, για παράδειγμα, 4,000,000,000 σκαθάρια παρασύρθηκαν από φερομόνες σε παγίδες στη Νορβηγία και τη Σουηδία για να σταματήσουν μια προσβολή που απειλούσε τις καλλιέργειες. Η τεχνολογία έχει εξαπλωθεί παγκοσμίως, αν και η κατανόηση των ανθρώπινων φερομονών εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό άπιαστη το 2011.