Το Παρίσι έχει το παρατσούκλι «Πόλη του Φωτός», αλλά για ένα σύντομο χρονικό διάστημα το 1918, το θέμα ήταν να μείνουμε στο σκοτάδι. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του, και ενώ οι συμμαχικές δυνάμεις έδειχναν έτοιμες για νίκη, οι Γάλλοι δεν ρισκάρανε για την αγαπημένη τους πρωτεύουσα. Οι Γερμανοί πιλότοι εξακολουθούσαν να ρίχνουν βόμβες, οπότε για να σιγουρευτούν ότι το Παρίσι θα έμενε μακριά από τα ραντάρ τους, οι Γάλλοι στρατιωτικοί σχεδιαστές ονειρεύτηκαν ένα σχέδιο αντάξιο μιας υπερπαραγωγής του Χόλιγουντ: Θα έφτιαχναν ένα ψεύτικο Παρίσι. Το λεπτομερές σχέδιο περιελάμβανε ένα εικονικό Champs-Elysées και Arc de Triomphe, πολύχρωμους λαμπτήρες που έδιναν την εντύπωση λειτουργικών εργοστασίων, ξύλινα αντίγραφα κτιρίων και ψεύτικα τρένα και γραμμές. Η «πόλη» θα βρισκόταν λίγο έξω από το πραγματικό Παρίσι, κατά μήκος μιας παρόμοιας έκτασης του ποταμού Σηκουάνα. Το μόνο πρόβλημα αποδείχθηκε ότι ήταν ο χρόνος. Σε αντίθεση με εκείνες τις δραματικές πολεμικές ταινίες, η πλοκή λεπτύνει αντί να πυκνώνει και δεν αναπτύχθηκε ποτέ κορυφαία σκηνή: Το προσποιούμενο Παρίσι ήταν ακόμη υπό κατασκευή όταν η Γερμανία ξεκίνησε την τελευταία αεροπορική της επιδρομή στον πόλεμο τον Σεπτέμβριο του 1918.
Η φωτεινή πλευρά της «Πόλης του Φωτός»:
Παρά το γεγονός ότι είναι μια από τις πιο πολυσύχναστες πόλεις στον κόσμο, το Παρίσι δεν έχει πινακίδες στάσης.
Το ογδόντα τοις εκατό των επισκεπτών στο Λούβρο – ή περίπου 30,000 άτομα την ημέρα – έρχονται να δουν τη «Μόνα Λίζα».
Κάθε μεγάλος σιδηροδρομικός σταθμός στο Παρίσι περιέχει ένα πιάνο, το οποίο οποιοσδήποτε καλείται να παίξει.