Το Project Pluto ήταν ένας πύραυλος SLAM, ή Supersonic Low-Altitude Missile, ένα τολμηρό σχέδιο Ψυχρού Πολέμου που σχεδιάστηκε για την κατασκευή ενός πυρηνικού βαλλιστικού πυραύλου κάτω από το ραντάρ. Η έρευνα διεξήχθη από επιστήμονες από το Lawrence Radiation Laboratory, προκάτοχο του Lawrence Livermore National Laboratory, ενώ οι δοκιμές πραγματοποιήθηκαν στο χώρο δοκιμών της Νεβάδα, όπου πραγματοποιήθηκαν οι περισσότερες πυρηνικές δοκιμές κατά τη διάρκεια της εποχής. Το έργο διήρκεσε από το 1957 έως το 1964. Ακυρώθηκε όταν οι βελτιώσεις στην τεχνολογία ραντάρ κατέστησαν τις ιδιότητές του για χαμηλές πτήσεις ξεπερασμένες και η τεχνολογία διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων αποδείχθηκε ότι ήταν ευκολότερη από το αναμενόμενο στην ανάπτυξη.
Το χαρακτηριστικό στοιχείο του Project Pluto ήταν ένας μη θωρακισμένος πυρηνικός αντιδραστήρας ισχύος 513 μεγαβάτ, ο οποίος θερμαινόταν αέρας που αναρροφούσε από το μπροστινό μέρος του πυραύλου και τον εκτόξευε από το πίσω μέρος. Αυτή η διάταξη ονομάζεται ramjet, ή βλήμα που αναπνέει αέρα. Ο πύραυλος Pluto σχεδιάστηκε για να ταξιδεύει 3 Mach σε επίπεδο δέντρων. Ο πυρηνικός αντιδραστήρας του θα είχε εκπέμψει θανατηφόρα ακτινοβολία σε μεγάλη ακτίνα. Σχεδιάστηκε για να είναι ένα βομβαρδιστικό πυραύλων, που ρίχνει πολλαπλές πυρηνικές κεφαλές καθώς ταξίδευε κατά μήκος της διαδρομής της καταστροφής του. Θα πρέπει όλοι να είμαστε ευγνώμονες που το Έργο Πλούτωνα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Το Project Pluto, εάν η συσκευή κατασκευαζόταν στην πραγματικότητα, πιθανότατα θα ήταν το σκάφος που δοκίμαζε τη μεγαλύτερη καταπόνηση κατά την πτήση από οποιοδήποτε αεροσκάφος εκτός διαστημικού σκάφους ή βαλλιστικών πυραύλων που επανέρχονται από πάνω από την ατμόσφαιρα. Ο αντιδραστήρας λειτουργούσε στους 2,500°F (1,600°C), θερμοκρασίες στις οποίες τα συμβατικά υλικά θα έλιωναν μέσα σε λίγα λεπτά. Αντ’ αυτού χρησιμοποιήθηκαν ειδικά κεραμικά για τα εξαρτήματα του αντιδραστήρα. Λόγω της αποτελεσματικότητας του πυρηνικού κινητήρα του, ο πύραυλος Project Pluto θα μπορούσε να είχε μείνει στον αέρα για μήνες εάν χρειαζόταν, κάνοντας κύκλους στον Ειρηνικό μέχρι να διαταχθεί να χτυπήσει έναν στόχο. Ο πύραυλος μπορεί να είχε την υψηλότερη πυκνότητα ισχύος από οποιοδήποτε κομμάτι στρατιωτικού υλικού εκείνη την εποχή, συσκευάζοντας μισό γιγαβάτ ισχύος σε μια συσκευασία μεγέθους ενός σιδηροδρομικού βαγονιού.
Αν και το Project Pluto ήταν μια στρατιωτική επιδίωξη, υπογραμμίζει τη δύναμη της πυρηνικής πρόωσης για αεροναυτικές ή αστροναυτικές εφαρμογές γενικά. Σε σχέση με τη χρήση συμβατικών χημικών για την τροφοδοσία αεροπλάνων ή πυραύλων, απλά δεν υπάρχει σύγκριση. Η πυρηνική ενέργεια παρέχει ανώτερη ισχύ για κλάσματα του λεπτού στο δολάριο σε σύγκριση με τη χημική καύση. Εάν οι προκλήσεις ασφάλειας γύρω από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες μπορούν να επιλυθούν, τότε η χρήση τους θα μπορούσε να ανοίξει τους ουρανούς –και το διάστημα– για το μακροπρόθεσμο μέλλον.