Οι παρενέργειες των διουρητικών μπορεί να περιλαμβάνουν συχνουρία, απώλεια όρεξης, αδυναμία, ζάλη, αρρυθμία (σπάνια), προβλήματα με τα επίπεδα ηλεκτρολυτών, μυϊκές κράμπες, εξάνθημα, χαμηλό νάτριο στο αίμα, υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα, υψηλή χοληστερόλη, ουρική αρθρίτιδα, προβλήματα εμμήνου ρύσεως , ανικανότητα και διεύρυνση του μαστού στους άνδρες. Ορισμένες από αυτές τις παρενέργειες των διουρητικών εμφανίζονται σχεδόν αμέσως καθώς το σώμα προσαρμόζεται στο φάρμακο και μειώνεται σταδιακά. Άλλες παρενέργειες μπορεί να εμφανιστούν με την πάροδο του χρόνου.
Τα διουρητικά είναι φάρμακα που βοηθούν τον οργανισμό να απαλλαγεί από το υπερβολικό νερό και το αλάτι στο αίμα. Υπάρχουν τρεις κύριοι τύποι διουρητικών: θειαζίδες, διουρητικά βρόχου και καλιοσυντηρητικά διουρητικά.
Τα διουρητικά συνταγογραφούνται για τη θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης, της συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας, της νεφρικής νόσου, της ηπατικής νόσου και του οιδήματος. Ο τύπος του διουρητικού που συνταγογραφείται εξαρτάται από την πάθηση που προορίζεται να θεραπεύσει. Δεδομένου ότι το καθένα λειτουργεί λίγο διαφορετικά, οι παρενέργειες θα διαφέρουν.
Οι θειαζίδες δρουν διευρύνοντας τα αιμοφόρα αγγεία. Είναι ο μόνος τύπος διουρητικού που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης. Μερικά από τα πιο κοινά θειαζιδικά διουρητικά είναι οι Chlorthalidone, Indapamide, Metolazone και Diuril. Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες που σχετίζονται με τις θειαζίδες είναι η συχνή ούρηση, τα χαμηλά επίπεδα καλίου και η αυξημένη ευαισθησία στο φως. Οι θειαζίδες μπορεί επίσης να προκαλέσουν χαμηλά επίπεδα ασβεστίου, μαγνησίου και φολικού οξέος.
Τα διουρητικά βρόχου χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας και του οιδήματος. Μερικά παραδείγματα διουρητικών βρόχου είναι τα Lasix, Bumex, Demadex, Edecrin και Myrosemide. Δεδομένου ότι τα διουρητικά βρόχου είναι τα πιο ισχυρά και τα πιο γρήγορα δραστικά από τα τρία είδη διουρητικών, οι παρενέργειες πιο συχνά περιλαμβάνουν αυξημένη ούρηση. Ως αποτέλεσμα της γρήγορης απώλειας υγρών, μπορεί επίσης να προκύψουν χαμηλά επίπεδα καλίου, ουρική αρθρίτιδα και υψηλό σάκχαρο στο αίμα. Περιστασιακά, τα χαμηλά επίπεδα ηλεκτρολυτών μπορεί να οδηγήσουν σε ακανόνιστο καρδιακό παλμό.
Η χρήση καλιοσυντηρητικών διουρητικών εξαλείφει την απώλεια καλίου που συμβαίνει με τα θειαζίδια και τα διουρητικά βρόχου. Τα πιο κοινά καλιοσυντηρητικά διουρητικά είναι το Aldactone, το Dyrenium και το Midamor. Μερικές προσωρινές παρενέργειες των διουρητικών που συντηρούν το κάλιο είναι δυσπεψία, διάρροια, απώλεια βάρους, ανώμαλη όραση, ανώμαλη ακοή και μειωμένη λίμπιντο. Αυτές οι συνθήκες συνήθως υποχωρούν με τον καιρό. Πιο σοβαρές παρενέργειες, όπως έμετος, κώμα, πονοκέφαλοι, επιληπτικές κρίσεις, δεν είναι φυσιολογικές και πρέπει να αξιολογούνται από γιατρό.
Οι γιατροί θα συμβουλεύσουν τις προφυλάξεις για τη μείωση της σοβαρότητας των παρενεργειών των διουρητικών. Εάν η απώλεια καλίου είναι ανησυχητική, ένα συμπλήρωμα καλίου μπορεί να συνταγογραφηθεί από γιατρό. Όταν λαμβάνετε καλιοσυντηρητικά διουρητικά, θα πρέπει να αποφεύγετε τροφές με υψηλή περιεκτικότητα σε κάλιο, καθώς μπορεί να προκαλέσουν υπερβολικά υψηλά επίπεδα καλίου. Οι γιατροί μπορεί επίσης να συμβουλεύσουν την αποφυγή φαρμάκων ύπνου, αλκοόλ και τροφών με υψηλή περιεκτικότητα σε νάτριο.