Ο φόρος παροδικών παροχών είναι οποιοσδήποτε φόρος επί αγαθού ή υπηρεσίας που παρέχεται σε εργαζόμενο από εργοδότη και δεν περιλαμβάνεται στην τακτική αμοιβή του εργαζομένου. Ως αποτέλεσμα, αυτές οι παροχές φορολογούνται, σε πολλές περιπτώσεις, δίκαια σε όσους υπαλλήλους δεν τις λαμβάνουν. Παραδείγματα κοινών πρόσθετων παροχών είναι τα εταιρικά αυτοκίνητα ή η χρήση ιδιωτικών καταλυμάτων για μη επαγγελματικούς σκοπούς. Υπάρχουν ορισμένες παροχές εργαζομένων που δεν υπόκεινται σε φόρο πρόσθετων παροχών, όπως υπηρεσία καφετέριας ή δωρεάν χώρος στάθμευσης, επειδή παρέχονται για όλους τους εργαζόμενους.
Είναι σύνηθες οι εταιρείες να επιβραβεύουν τους υπαλλήλους τους με ορισμένα προνόμια που δίνονται επιπλέον του μισθού. Καθώς αυτά τα προνόμια έχουν αξία για τον εργαζόμενο και δίνονται ως ανταμοιβή για την εργασία του εργαζομένου, συχνά φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο που φορολογείται το εισόδημα. Δεδομένου ότι δεν λαμβάνει κάθε εργαζόμενος αυτά τα επιδόματα, αυτοί που τα λαμβάνουν πρέπει να πληρώσουν φόρους για αυτά. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να γνωρίζουν ποιες παροχές πληρούν τις προϋποθέσεις για φόρο παροχών, ώστε να μπορούν να προετοιμαστούν ανάλογα.
Η διαδικασία επιβολής φόρου παροχών ξεκινά συνήθως με τον εργοδότη, συμπεριλαμβανομένου του οφέλους που λαμβάνεται από φορολογικά έντυπα που υποβάλλονται στον εργαζόμενο και στο διοικητικό φορολογικό όργανο. Εναπόκειται στον εργοδότη να καθορίσει φορολογητέα αξία για την παροχή που έχει παρασχεθεί. Για παράδειγμα, ένας εργοδότης που αφήνει έναν εργαζόμενο να μείνει σε μια κατοικία που ανήκει στην εταιρεία για ένα Σαββατοκύριακο και παρέχει επίσης ταξιδιωτικά καταλύματα, μπορεί να καθορίσει την αξία αυτού του ταξιδιού σε $2,000 δολάρια ΗΠΑ (USD). Μόλις προσδιοριστεί αυτή η αξία, ο εργαζόμενος φορολογείται με τον ισχύοντα συντελεστή.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να επιβληθεί φόρος παροχών ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται ένα όφελος από τον εργαζόμενο. Το πιο συνηθισμένο παράδειγμα αυτού είναι όταν ένας εργοδότης παρέχει σε έναν εργαζόμενο ένα εταιρικό αυτοκίνητο. Όταν ο εργαζόμενος χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο για επαγγελματικούς σκοπούς, γενικά δεν απαιτείται η καταβολή φόρων. Εάν ο εργαζόμενος χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο σε μη επαγγελματική κατάσταση κατά τη διάρκεια της προσωπικής του ζωής, ο εργαζόμενος πιθανότατα θα πρέπει να πληρώσει φόρους για τη χρήση αυτή.
Δεν υπόκεινται σε φόρο πρόσθετων παροχών όλες οι παροχές που παρέχονται στους εργαζόμενους. Σε γενικές γραμμές, εάν όλοι οι εργαζόμενοι λαμβάνουν ένα συγκεκριμένο επίδομα, αυτό το επίδομα δεν φορολογείται. Υπάρχουν επίσης ορισμένα οφέλη των οποίων η αξία είναι τόσο αμελητέα που δεν χρειάζεται να περιλαμβάνονται στα φορολογικά έντυπα. Οι εργαζόμενοι μπορούν να συμβουλευτούν φορολογικούς επαγγελματίες σχετικά με το τι συνιστά πρόσθετο όφελος που πρέπει να περιλαμβάνεται σε μια φορολογική δήλωση και τι μπορεί να απολυθεί.